Polskie Towarzystwo Diabetologiczne informuje, że w Polsce może być około 3 mln cukrzyków, z których aż 700 tys. nie zdaje sobie sprawy ze swojej choroby. Około 90 proc. to pacjenci z cukrzycą typu 2, która rozwija się najczęściej w średnim, bądź starszym wieku.
Cukrzyca typu 2 związana jest z nadwagą lub otyłością oraz siedzącym trybem życia i przez bardzo długi czas może przebiegać bez żadnych objawów.
Cukrzyca a nadwaga
Szacunkowo liczba chorych dotkniętych tym schorzeniem rośnie o 2,5 proc. rocznie. Jeśli liczba zachorowań będzie wzrastać w tym tempie, to w 2020 r. w Polsce będzie ponad 4 mln chorych. W praktyce oznacza to, że jeden na dziesięciu Polaków będzie cierpieć na tę groźną, śmiertelną chorobę.
85-90 proc. przypadków cukrzycy to cukrzyca typu 2. Około 48 proc. osób cierpiących na cukrzycę jest klasyfikowana jako osoby z nadwagą – BMI 25-29,9 kg/m, dalsze 40 proc. chorych jest klasyfikowana jako osoby z otyłością pierwszego stopnia – BMI 30-34,9.
Jedynie 12 proc. chorych na cukrzycę ma normalną masą ciała – BMI:18,5–24,9. Choć cukrzyca dotyczy głównie osób po 40. roku życia, to coraz więcej dzieci i osób młodych również zapada na to schorzenie. Brak dokładnych statystyk, ale ocenia się że 2-3 proc. przypadków cukrzycy u dzieci stanowi cukrzyca typu 2.
Przyczyny cukrzycy typu 2
Cukrzyca typu 2 rozwija się w sytuacji zaburzenia wydzielania insuliny, głównie u osób powyżej 40. roku życia. Jej wystąpieniu sprzyjają:
• wiek,
• otyłość,
• mało aktywny tryb życia.
Wraz z wiekiem zmniejsza się produkcja insuliny przez komórki beta trzustki, jednocześnie wzrasta oporność tkanek na działanie insuliny (insulinooporność). Nadwaga i dieta bogata tłuszcze dodatkowo zmniejszają wrażliwość komórek na działanie insuliny. Tak więc styl życia odgrywa bardzo istotną rolę w rozwoju cukrzycy typu 2. Jest również bardzo istotny w leczeniu cukrzycy.
Początkowo, gdy glikemia nie jest jeszcze bardzo wysoka, nasilenie objawów jest niewielkie – mogą one zostać niezauważone lub zbagatelizowane i, tym samym, pomimo rozwoju choroby nie zostanie ona rozpoznana.
Samokontrola glikemii
Dzięki samokontroli poziomu glikemii pacjent samodzielnie monitoruje stan swojego zdrowia oraz skuteczność leczenia. Samokontrola pomaga zrozumieć, jak przyjmowane leki, dieta i aktywność fizyczna wpływają na stężenie glukozy we krwi. Przestrzeganie zasad samokontroli pozwala pacjentom na normalne funkcjonowanie oraz szybsze reagowanie w celu zmniejszenia ryzyka powikłań cukrzycy.
Do samokontroli zaliczamy:
• regularne pomiary stężenia glukozy we krwi,
• przestrzeganie zaleceń lekarskich odnośnie terapii i stosowanej diety,
• szczególną pielęgnację stóp,
• systematyczne badanie wzroku.
Dlaczego należy kontrolować poziom cukru?
Codzienna samokontrola jest bardzo ważna zarówno dla lekarza, a przede wszystkim dla samego pacjenta. Bez regularnych pomiarów cukru we krwi lekarz nie jest w stanie dobrze leczyć pacjenta.
Wykonując codzienne pomiary poziomu glukozy we krwi pacjent:
• wie, ile może zjeść,
• wie, jak stosować leki,
• zmniejsza ryzyko wahań glikemii (hipoglikemia lub hiperglikemia),
• zmniejsza ryzyko powikłań.
Pacjenci często nie mierzą lub zapominają o pomiarach poziomu cukru. Wolą nie wiedzieć jaki mają jego poziom, zaś kontrola przypomina im, że są chorzy, niekiedy nie do końca rozumieją cel pomiarów, a czasem pomiar jest dla nich bolesny, albo po prostu obsługa glukometru sprawia im problemy.
Źródło: centrumpr.pl
