Leczenie uzdrowiskowe
Choć NFZ zwiększył finansowanie leczenia uzdrowiskowego w 2016 roku (w porównaniu do 2015 r. o 2,5 proc., a do 2010 r. o 17 proc.), to czas oczekiwania na udzielenie świadczeń w sanatorium uzdrowiskowym od 2010 r. nieprzerwanie wydłużał się. Na koniec grudnia 2016 r. na potwierdzenie skierowania oczekiwało ponad 725 tys. osób, tj. o ponad 11 proc. więcej niż w 2015 r. oraz o 63 proc. więcej niż w 2010 r.
Średnia liczba oczekujących na potwierdzenie skierowania na leczenie sanatoryjne dorosłych z poszczególnych województw, w przeliczeniu na 10 tys. mieszkańców wynosiła 262, w tym w Dolnośląskim – 422, a w Podkarpackim – 154. Czas oczekiwania pacjentów na świadczenia w rodzaju lecznictwo uzdrowiskowe jest również zróżnicowany dla poszczególnych oddziałów wojewódzkich NFZ.
To jak szybko chory zostanie skierowany na leczenie uzdrowiskowe jest niezwykle ważne. Leczenie uzdrowiskowe ma na celu m.in. zapobieganie rozwojowi choroby, jak również utrzymanie wyników dotychczasowego leczenia, a udzielanie świadczeń uzdrowiskowych, w połączeniu z rehabilitacją, niezwłocznie po zakończeniu leczenia utrwala jego pozytywne efekty. A to w konsekwencji ogranicza przyszłe koszty systemu ochrony zdrowia spowodowane nawrotem choroby.
W przypadku świadczeń lecznictwa uzdrowiskowego, świadczeniobiorcy nie mają możliwości składania skierowań na leczenie uzdrowiskowe do innego województwa, niż to, w którym świadczeniobiorca zamieszkuje. Ma to z kolei wpływ na znaczące różnice w liczbie oczekujących na leczenie uzdrowiskowe między poszczególnymi województwami.
Plan pierwotny NFZ na 2016 r. przewidywał wykonanie kosztów w leczeniu uzdrowiskowym w wysokości 639 mln zł, co stanowiło 0,92 proc. kosztów świadczeń ogółem. Zgodnie z priorytetami ogólnopolskimi Funduszu oraz wytycznymi Prezesa NFZ udział kosztów leczenia uzdrowiskowego w kosztach ogółem miał być nie niższy niż 1 proc., co zostało osiągnięte jedynie w pięciu oddziałach wojewódzkich NFZ.
Zmiana struktury świadczeń
W ocenie NIK struktura świadczeń, finansowanych ze środków NFZ, jest niekorzystna dla płatnika publicznego z uwagi na duży udział kosztów leczenia szpitalnego, które jest leczeniem najdroższym i wynosi prawie połowę kosztów wszystkich świadczeń (wzrost z 47,5 proc. w 2010 r. do 49,4 proc. w 2016 r.). W 2016 r. koszty podstawowej opieki zdrowotnej to 13,3 proc., refundacji aptecznej – 11,4 proc. i ambulatoryjnej opieki specjalistycznej – 8,2 proc.
Koszty pozostałych rodzajów świadczeń – 17,7% (w tym: 3,5% – opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień, 3,2% – rehabilitacja lecznicza, 2,7% świadczenia opieki zdrowotnej kontraktowane odrębnie, 2,5% – leczenie stomatologiczne, 1,8% – świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze, 1,3% – zaopatrzenie w wyroby medyczne, 0,9% – lecznictwo uzdrowiskowe, 0,6% – opieka paliatywna i hospicyjna, 0,2% – profilaktyczne programy zdrowotne, 0,1% – pomoc doraźna i transport.
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych NFZ
