O skierowanie na leczenie do uzdrowisk mogą starać się osoby, które cierpią na chorobę zawodową albo chcą odzyskać sprawność po przebytej chorobie lub wypadku.
Większość pacjentów wyjeżdża do uzdrowisk w ramach NFZ, jednak skierowanie można wydać także ZUS.
Leczenie z NFZ
NFZ kieruje pacjentów na jedno z trzech rodzajów leczenia uzdrowiskowego. Jeśli pacjent przebywa w szpitalu, lekarz może wypisać mu skierowanie na dalsze leczenie w szpitalu sanatoryjnym. Jest ono bezpłatne i odbywa się w ramach zwolnienia lekarskiego, w ciągu 6 miesięcy od daty wypisania ze szpitala lub kliniki, ale okres ten może zostać przedłużony w przypadku złego stanu zdrowia danej osoby. Pobyt w szpitalu uzdrowiskowym trwa zwykle 21 dni, ale na rehabilitacji uzdrowiskowej przedłuża się do 28 dni.
Lekarz może wystawić skierowanie na leczenie ambulatoryjne w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego. Obejmuje ono trzy zabiegi dzienne w ciągu 6 lub 18 dni zabiegowych. Pacjent uzgadnia termin kuracji z miejscem, do którego został skierowany. Sam opłaca pobyt – NFZ refunduje jedynie zabiegi zlecone przez lekarza i opiekę medyczną w wyznaczonej przychodni rehabilitacyjnej. Skierowanie potwierdzane jest przez NFZ nie częściej niż raz na 12 miesięcy.
Lekarz ubezpieczenia zdrowotnego może przepisać też sanatorium uzdrowiskowe. Prawo przysługuje nie częściej niż raz w roku. Pobyt trwa 21 dni, a na rehabilitacji uzdrowiskowej – 28 dni. Osoba pracująca odbywa go w ramach urlopu wypoczynkowego i musi pokryć koszty zakwaterowania i wyżywienia podczas wyjazdu. Wysokość opłaty za jeden dzień pobytu pacjenta zależy od terminu i standardu pokoju. I tak np. za pokój jednoosobowy z łazienką w pierwszym sezonie rozliczeniowym – od 1 października do 30 kwietnia pacjent zapłaci 28,80 za dzień, a w drugim sezonie – od 1 maja do 30 września – 36,10 zł; za podobny pokój dwuosobowy pacjent zapłaci kolejno – 17,30 zł i 24,10 zł, a za miejsce w pokoju wieloosobowym – 11 zł i 13,10 zł.
Wyjazd z ZUS
Do sanatorium można także wyjechać poprzez program rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS. Wniosek o rehabilitację może wydać każdy lekarz prowadzący leczenie. Pacjent składa wniosek w dowolnej jednostce ZUS, gdzie jest on badany przez lekarza orzecznika ZUS.
O wyjazd z ramienia ZUS mogą starać się osoby, które z powodu choroby są zagrożone długotrwałą niezdolnością do pracy i istnieje szansa, że odzyskają zdolność do pracy po przeprowadzeniu rehabilitacji. Prawo do niej mają:
- osoby ubezpieczone, którym grozi całkowita lub częściowa niezdolność do pracy,
- osoby uprawnione do zasiłku chorobowego lub świadczenia rehabilitacyjnego po ustaniu tytułu do ubezpieczenia chorobowego lub wypadkowego,
- renciści pobierający świadczenie okresowe z tytułu niezdolności do pracy.
ZUS kieruje jednak do sanatorium tylko osoby z typami schorzeń stanowiącymi najczęstszą przyczynę powstawania niezdolności do pracy. W trybie stacjonarnym rehabilitacji leczniczej podlegają: choroby układu oddechowego oraz schorzenia psychosomatyczne, onkologiczne gruczołu piersiowego oraz narządu głosu. Schorzenia narządów ruchu i choroby układu krążenia są leczone w trybie stacjonarnym lub w trybie ambulatoryjnym.
Zakład wyznacza ośrodek rehabilitacyjny oraz datę rozpoczęcia turnusu, przy czym ubezpieczony może poprosić o dogodny termin. Na wybór miejsca rehabilitacji mają wpływ m.in. sugestie lekarza orzecznika, który może zalecić rehabilitację w określonym miejscu, na przykład nad morzem. pobyt w sanatorium trwa 24 dni, ale może zostać przedłużony lub skrócony przez ordynatora ośrodka rehabilitacyjnego.
ZUS pokrywa pełny koszt rehabilitacji z uwzględnieniem kosztów leczenia, zakwaterowania i żywienia. Refundacja obejmuje również koszty dojazdu do ośrodka z miejsca zamieszkania i z powrotem – do wysokości ceny biletu najtańszego środka komunikacji publicznej.
Oprac. TW (źródło: gazetaprawna.pl)
